Heimwee is een rare emotie. Ik heb er geen last van. Nooit gehad ook. Ik kan goed alleen zijn. Dat moet ook wel als je drie maanden in je eentje naar een vreemde stad gaat waar je niemand kent. In Londen voelde ik me vrij snel thuis en kon ik mijn draai goed vinden. Geen heimwee dus. Ik heb me altijd goed gevoeld hier, alsof ik nooit ergens anders heb gewoond. Nooit had ik dan ook het gevoel dat ik thuis miste. Nou ja, bijna nooit.
St. Pancras. Ik ken dit station maar al te goed. Ik ben er intussen al zo vaak geweest. Ik weet precies waar de goede koffie te halen is, waar je lekker kan eten en waar ik moet zijn voor de verschillende treindiensten. Zo ook voor de Eurostar. De aankomende reizigers moeten door een stel klapdeuren die meteen in de grote hal uitkomen. Hiervoor staat altijd een groep mensen te wachten. De één heeft een bordje vast met een naam erop en kijkt verveeld, een ander leest een krant en de meesten staan ongeduldig op en neer te wippen. Een perfecte setting voor een emotioneel weerzien.
Ik was meestal een van die mensen die ongeduldig op en neer stond te wippen. Zeker toen mijn lieve vriendje de eerste keer langs kwam. Het was het eerste bezoek dat ik kreeg in Londen en ik had hem al ruim een maand niet meer gezien. Ik kan me dat gevoel nog zo goed herinneren. De zenuwen, de kriebels, de brok in mijn keel en de totale spanning. Vanaf het moment dat ik hem op me af zag komen lopen maakte mijn hart een sprongetje. Ik begon te trillen en de tranen rolden over m’n wangen. Ik vloog hem om zijn nek en heb hem het hele weekend niet meer losgelaten.
Nu was niet elk weerzien zo emotioneel voor me, maar ik was altijd heel blij om mensen van thuis te zien. Ouders, schoonouders en vriendinnen. Ik vond het ook altijd heel leuk om op St. Pancras te zijn om ze op te halen. Het is gewoon een heerlijk station. Er is altijd zoveel te doen, zoveel leven en er lopen zoveel verschillende mensen rond. Ik associeerde het station eerst dan ook alleen maar met blije gedachten. Door de weken heen veranderde dit langzaam. Dit was namelijk ook de plek geworden waar ik telkens afscheid moest nemen.
Ik begon op te zien tegen dat moment. Het moment dat je door St. Pancras loopt en de Eurostar vertrek hal nadert. Het moment dat ze door de poortjes moeten en ik niet verder mag. Als ze door die grote deuren voor de douane lopen en ik ze niet meer kan zien. Het moment dat ik daar alleen achter blijf. Het moment dat ik een brok in mijn keel krijg en m’n lip een beetje begint te trillen. Het moment dat ik opeens het gevoel krijg dat ik naar huis wil. Al is het maar voor even. Heimwee is een rare emotie.