I hung out with Tony Blair today..

Tony Blair en ik na het interview.

                                                                                                                                                                                                                           Ken je die term? Star struck? Nou zo voelde ik me toen Tony Blair opeens voor mijn neus stond. Stamelend en met een big smile gaf ik hem ietwat verlegen een hand. “N.. Nice to meet you, sir”, kreeg ik er met moeite uit. Het verbijsterde me echt wat het ontmoeten van zo iemand voor een uitwerking op je kan hebben. Ik, verlegen?! Hij lachte breed en op zijn überBrits zei hij: “Hello!” Want zo is Tony Blair. Altijd vriendelijk, hartelijk en met een ongelofelijk vermogen om je gelijk op je gemak te doen voelen.

Dat we Tony Blair gingen interviewen wist ik al enkele weken, maar toen de dag aanbrak was ik toch zenuwachtig. Ik was extra vroeg opgestaan om me klaar te kunnen maken. Arjen had me al gezegd dat ik me netjes moest aankleden. Een goede indruk maken leek in dit geval wel belangrijk. Met de metro vertrok ik naar Westminster naar de Millbank Studios waar Arjen zijn cameramensen vandaan haalt. We vertrokken daar met twee cameramensen, een geluidsman en bergen materiaal per taxi naar Grosvenor Square. Op naar Tony Blairs kantoor.

Na een vriendelijke ontvangst werden we gelijk naar een vergaderruimte gebracht waar het interview plaats zou vinden. De cameracrew ging als een soort storm door de ruimte heen. Gelijk begonnen ze van alles te verbouwen, verplaatsen en te herschikken. Ik ging maar snel in een hoekje staan zodat ik niet omver gelopen zou worden. Na ongeveer 15 minuten leek het alsof er een bom ontploft was, maar de set was gebouwd. En nu was het wachten. Het interview zou beginnen om twaalf uur, maar het programma liep nogal uit.

Voor ons was de Franse radio nog aan de beurt. Het interview werd gehouden in de kamer naast ons. Wij zaten stil op Blair te wachten en door de houten deuren konden we vrij makkelijk meeluisteren. Tony Blair spreekt vloeiend Frans alleen wel zoals een echte Engelsman Frans zou spreken. De stilte werd dan ook af en toe onderbroken omdat we in de lach schoten door het dikke accent. Intussen zaten we al ruim een half uur over de tijd heen en de spanning was om te snijden (voor mij voelde het in ieder geval zo). Om de vijf minuten sprongen we op omdat we dachten dat het interview klaar was, maar dan hoorden we het Frans/Engels weer vrolijk doorgaan.

Tegen één uur hoorden we hem toch echt aankomen, sprongen recht en voor ik het wist liep hij de kamer binnen. Zo’n moment is vreemd, onwerkelijk bijna. Daar staat hij. Vriendelijk, ontspannen, een echte gentleman en eigenlijk precies zoals ik hem me had voorgesteld. Op zo’n moment vergeet je als vierdejaars studentje journalistiek even alles wat je geleerd hebt over journalist zijn. Dat je een kritische houding moet hebben, dat zijn uitgebrachte memoires op het moment erg omstreden zijn, dat dit maar een politicus is, ook gewoon een mens, dat.. dat.. Maar het enige dat ik kon denken was: het is Tony Blair! Daarom: “N.. Nice to meet you sir.” Meer kwam er echt even niet uit. 

Tony Blair tekende zijn boek 'A Journey' voor me. "To Marina very best wishes Tony Blair"