Gezocht: Kamer in Londen!

Zucht… Hele diepe zucht. Ik wilde het toch zo graag? Naar Londen voor mijn stage? Avontuur. Het grote onbekende. De wereld ontdekken! Een kamer zoeken om die periode daar ook door te kunnen brengen is een heel ander verhaal. Waar ben ik aan begonnen?! Hoe vind ik tussen de freaks, engerds en oplichters een kamer waarbij ik zeker weet dat er geen oud vrouwtje open doet met een blik van: “wat doe jij hier?” als ik op de stoep sta? Of een huisbaas die niet vraagt om een voorschot via Western Union voordat ik de kamer zelfs maar mag zien?

Gumtree.com. Dat is de tip die ik van iedereen kreeg. Daar kan je een kamer vinden in Londen vanuit het buitenland. Het is eigenlijk de Engelse kamernet.nl. Ik moet toegeven, ik kreeg gelijk een goed gevoel bij de vele aantrekkelijke advertenties van student rooms en flatshares. Dus, ik waagde de sprong en plaatste gelijk een advertentie met foto. En afwachten maar.. Ik hoefde niet lang te wachten, het eerste uur stroomden de reacties al binnen..

Een greep: “Shared room £195 pm in total including bills. We have all basics including wi-fi washing machine etc. We all young friendly sociable girls & guys 6. We tech English as well. WE LIVE VERY FRIENDLY do combine shopping, cooking (optional). We like movies, clubbing, eating out picnic drink but kindly no pork, ham, beacon eating at home please.” Say what?! Of deze dan: “I have a large one bedroom flat in Central London. I don’t want to share my place with a stranger for rents, but if you need help with accommodation then you can stay over during your intern I suppose. You can even pay me some rent you can afford if you insist. That will help met the house bills, I think.” WAT?

Het grootste deel van de reacties bleken afkomstig van mensen die veel slechter Engels spreken dan ik, of mensen die of alleen afgaan op je foto.. of in mijn mening gewoon gek zijn. De meeste reacties waren echt niet serieus te nemen. Als ik terugmailde met enkele vragen omdat ik er niets van snapte kreeg ik meestal niets terug of: “Ok, well thanks for your email.” Wat? En dan niets meer. Een kamer proberen te regelen op afstand bleek dus problematisch, om het zachtjes uit te drukken. Het beste was dan ook nog een dagje naar Londen te gaan.

Ik boekte zo snel mogelijk een ticket en maakte met vijf mensen een afspraak om langs te komen en de kamer te bekijken. Wat een dag. In totaal (met reis naar Brussel-Midi erbij) heb ik die dag acht uur in de trein gezeten! Metro en busreizen in Londen niet meegerekend.. Op zo’n dag leer je de stad wel kennen. Ik dacht namelijk dat ik alleen maar kamers had uitgezocht die heel centraal liggen. Dit klopte aardig, maar ik had me vergist in Leyton. Ach, Leyton. Hoe omschrijf ik Leyton het beste.. Het is wat Kanaleneiland voor Utrecht is, Spangen voor Rotterdam of Baarsjes voor Amsterdam. Toen ik daar uit de metro stapte (waarin ik tot het eindpunt moest blijven zitten), moest ik even slikken. Was ik nog in Londen?

Het huis vinden waar ik moest zijn was een hele uitdaging. Eenmaal aangekomen werd er opengedaan door een zeer slaperige jongen in pyjama (het was intussen half twee). Toen ik binnenstapte en hij de deur sloot was het eerste wat hij zei: “Well, you look beautiful!” Hij grijnsde breed. Oh dear.. De jongen liet me de kamer zien die in de verste verte niet op de kamer op de toegestuurde foto’s leek. Intussen ging hij maar door: “It is such a shame that  you didn’t move in sooner. Such a shame” Na een rondleiding door het huis en menig oogrol moment van mij door de zoveelste schuine opmerking, vond ik het tijd om te vertrekken. “I really should be going. I have other appointments.” Met al één voet op de drempel zei hij nog vlug: “No hug?” “BYE!”

Hier werd ik zo moedeloos van. De één na de andere kamer bleek een krot met vreemde huisgenoten waar ik wel drie maanden lang een badkamer mee ging delen.. De enige kamer die geschikt leek had ik als eerste bezocht, maar die was wel erg prijzig. Was dit het dan? Of je moet krom liggen om een kamer te kunnen betalen of je woont in een soort kraakpand? Met lood in de schoenen ging ik naar mijn laatste adresje in Covent Garden. Wat een schok toen ik het appartement binnenstapte! Alles was nieuw, luxe, schoon, heel betaalbaar en midden in het centrum op loopafstand van mijn stage. En volgens mij heb ik ook nog eens ‘the best flatmate ever’ waar het gelijk mee klikte. We zijn zelfs gelijk nieuwe meubels gaan shoppen voor mijn kamertje! Ik moest echt even in mijn ogen wrijven toen ik vertrok. Wat? Ga ik daar echt wonen? Ja, ik ga daar echt wonen en zondag ga ik verhuizen. London baby! Here I come!