The shameless use of my press pass..

Mijn perspas voor de Pauselijke mis in Hyde Park

Eigenlijk vind ik het echt niet kunnen.. Het is ook schaamteloos. Ik heb zelfs een hekel aan mensen die dit doen. Toch behoor ik nu ook tot die groep mensen. Het soort mensen dat gebruik maakt van hun perspas om ergens binnen te komen. Of om een speciale behandeling te krijgen. Of om ergens vooraan komen te staan. En ik heb niet één van die dingen gedaan. Nee hoor, ik heb het gelijk alledrie gedaan. Schaamteloos!

De perspas waar ik het over heb, heb ik speciaal gekregen voor de mis van Paus Benedictus in Hyde Park op zaterdagavond. Deze pas moest mij toegang verschaffen tot niet alleen de mis, maar ook de plekken die speciaal aangewezen waren voor de pers. Door het radioverslag dat ik die dag had gedaan voor Radio 1 over de protestmars (zie: Mijn eerste verslag voor Radio 1), kon ik er alleen niet heel vroeg zijn. Al was ik wel gewoon op tijd.

Het evenement was gigantisch. Er waren duizenden en duizenden mensen op afgekomen. Hyde Park is dan ook erg groot. Voor de media was er een speciale ingang. Nadat ik deze met veel moeite gevonden had werd ik gelijk tegen gehouden door een deze keer niet zo vriendelijke ‘copper’ (zie: Stand-upper voor Downing Street 10). Er is een lock-down omdat de Paus eraan komt. Ik mocht pas weer naar binnen als hij weg was..

Wat?! Was natuurlijk mijn eerste reactie. Vooral omdat ik drie meter achter de hekken waar ik werd tegengehouden moest zijn. Natuurlijk ging ik met de agent in discussie en natuurlijk had dit geen zin. “Look, you can stand here arguing with me all day, but I’m not letting you in.” Aaaaargh! Even had ik een moment van $#%&*@! Ik kom niet binnen! Na even om me heen te hebben gekeken besloot ik gewoon naar de hoofdingang te lopen.

Met de perspas om mijn nek liep ik vol zelfvertrouwen naar de ingang. Ik liep gewoon door terwijl ik de pas even omhoog hield voor de groep controleurs. “Yeah, that’s alright”, zei er een en ik was binnen. Doordat ik nu zo makkelijk binnen kwam en ik net een half uur had staan discussiëren, kon ik het niet laten even hardop te lachen. Mensen keken me raar aan. In ieder geval was ik binnen, maar ik stond nu alleen wel helemaal achteraan.

Vanaf daar was het dus onmogelijk foto’s te maken, laat staan wat te filmen. Snel ging ik op zoek naar mensen van de organisatie die me misschien verder konden helpen. Ik greep iedereen aan, maar de meeste mensen waren vrijwilligers en die wisten ook niets. Dit schoot dus niet op en de Paus was al bijna hier. Ik liep naar de EHBO post waar ik veel medewerkers rond zag lopen. Daar begon ik gewoon tegen iedereen zo hard mogelijk te roepen dat ik naar het perspodium vol met fotografen moest.

Eerst werd er niet veel aandacht aan me besteed, maar op een gegeven moment vonden ze me geloof ik irritant worden en de manager werd erbij gehaald, Dave. Een beer van een vent! Even dacht ik: slik, misschien had ik m’n mond moeten houden.. Maar hij was heel vriendelijk en zei dat ik gewoon door de mensenmassa heen moest als ik daar wilde komen. Ik keek naar de massa en toen weer naar hem en zei: “I’m sorry, but I’m quite tiny you know..”

Volgens mij kreeg Dave toen medelijden met me (grote vent klein hartje waarschijnlijk) en zei: “Hang on.” Hij klom over het hek en zei dat ik hem moest volgen. Dave dook de mensenmassa in met mij vlak achter hem. Dit was handig. Nu kon ik me verschuilen achter zijn brede schouders. Op een zachtaardige manier duwde hij iedereen opzij: “Excuse me, coming trough!” De mensen keken over het algemeen niet echt blij. “Oh yeah, it’s media. This is b*llsh*t!”

Hij liep net zo lang door tot we vooraan stonden bij het podium voor de fotografen. Ik bedankte Dave voor de hulp. Hij lachte vriendelijk en ging terug naar zijn collega’s. Vanaf daar had ik een goed zicht op het hele gebeuren en net op tijd ook want de Paus kwam binnenrijden in zijn Popemobile. Uiteindelijke ben ik naar huis gegaan met een ton aan filmmateriaal en foto’s. Allemaal dankzij mijn perspas. Inderdaad: schaamteloos!