Those f***ing tube strikes!

Covent Garden undergroundstation, een van de vele gesloten stations

                                                                                                                                                                                                                            Het metro personeel van London staakt. Het is al een tijdje aan de gang. Niet de hele tijd, maar sinds ik in Londen ben was dit de derde keer. Het is elke keer voor één of twee dagen. Wat willen ze? Er worden 800 banen geschrapt, voornamelijk bij de kaartverkoop loketten. Niet zo heel vreemd als je bedenkt dat ongeveer 90% van de mensen hier een Oyster Card (de Britse OV chipkaart) gebruikt. De vakbonden zijn het er alleen natuurlijk niet mee eens en dus staken ze. Echt goed zijn ze er niet in. Meestal komt het erop neer dat de helft van de treinen gewoon nog steeds rijdt.

Zo ook gisteren. Twee derde van de metro’s reed gewoon. Toch weten ze voor genoeg verstoring van het dagelijkse leven te zorgen. Ik kan vanaf mijn appartement lopen naar het kantoor op Great Tichfield Street, dus hiervoor heb ik er geen last van gehad. Maar natuurlijk hadden wij gisteren uitgekozen als de dag waarop wij Portsmouth gingen verkennen en kon ik ervaren hoe het ook kan. Alles, maar dan ook alles dat die dag tegen kon zitten zat tegen. En het was niet alleen de underground. Om de een of andere reden had het Britse openbaar vervoer gisteren gewoon de pik op me.

Ik was vroeg de deur uitgegaan. Een uur zelfs voordat mijn trein naar St. Albans vertrok. Daar woont Arjen en hij zou me daar opwachten om met de auto om verder naar Portsmouth te rijden. Wat normaal drie stations met de Piccadilly line is naar St. Pancras trainstation, was nu een gesloten Covent Garden Station. Dan maar een taxi. Maar ja, probeer die maar eens te vinden op zo’n dag. Iedereen moet naar zijn werk. Toen kwam ik er ook nog achter dat ik niet genoeg cash bij had en om de een of andere reden werd mijn bankkaart geweigerd bij twee bankautomaten.. Bij de derde had ik beet.

Aan het einde van Long Acre is een redelijk druk kruispunt waar ik hoopte een taxi te vinden. Taxi’s genoeg, alleen waren ze allemaal bezet. Het is niet normaal hoe zenuwachtig je daar van wordt als je een trein moet halen! Ik werd ongeduldig en stak midden door het verkeer het kruispunt over in een sprint naar wat ik dacht dat een lege taxi was. Geluk! Ik had een lift naar St. Pancras. Het verkeer in Londen is om die tijd alleen dramatisch (correctie: het verkeer in Londen is altijd dramatisch) dus het duurde wel even voor ik er was. De trein die ik wilde hebben had ik in ieder geval gemist.

Na veel gezoek (want stel je voor dat in de UK iets een keer goed staat aangegeven..) had ik dan toch een trein gevonden naar St. Albans. Hehe, ik ging er toch nog komen en ik was niet eens veel te laat! Blij dat ik was, maar die blijheid sloeg snel weer om in onrust. “Wat gaat die trein hard”, dacht ik. Hij raasde echt als een gek door. Ik had de reis al eens eerder gemaakt en de vorige keer stopte de trein toch vaker dacht ik.. Na ergens een keer één stop te hebben gemaakt waren we opeens in Lowton. Wat?! “This line terminates here”, werd er omgeroepen. Oh oh.. Ik rende de trein uit en schoot een conducteur aan.

“Sir, sir! I have to go to St. Albans. Why didn’t it stop there?” De conducteur reageerde kalm en wat ongeïnteresseerd. “Oh yeah… they messed up. It was delayed, so they do that sometimes” Are you kidding me?! En hij meende het! De trein was er gewoon niet gestopt. En het kan me niet schelen wat Arjen ook beweert, nee ik was niet aan het slapen, ik was niet aan het lezen en ik ben niet blond (figuurlijk dan). Ik heb opgelet en de trein is er gewoon voorbij geraasd. Dat is het verhaal en dat zal het ook altijd blijven. Gelukkig vertrok er tien minuten later een trein terg naar St. Albans waar Arjen me opwachtte.

Op de terugweg dachten we slim te zijn. We hadden online opgezocht welke metrolijnen er precies wel en niet reden en volgens de website kon ik vanaf Heathrow, met enkele overstappen, met de Tube in Central Londen komen. Nou.. Computer said yes, reality no. Eenmaal op de luchthaven bleken alle undergroundstations gesloten. Eigenwijs als ik ben ging ik natuurlijk toch met de lift naar beneden om het zeker te weten. Jammer, maar helaas.

Tubestrikes

                                                                                                                                                                                                                           Het mooiste moment van de dag had ik toen ik de lift weer terug naar boven nam. Toen de liftdeuren zich openden en ik in wilde stappen, stonden er een man en vrouw die gedacht hadden ook de Tube te pakken. Ik zei dat het station gesloten was. We stapten terug in en de lift ging omhoog. Opeens keek de man me aan en zei met een toon asof hij het wiel had uitgevonden: “You know, I think there’s a Tube strike today!” No sh*t!! Op zijn minst gezegd had ik op dat moment alle moeite om mijn beleefdheid te bewaren. Ik perste er een glimlach uit en zei met enige irritatie: “Yeah. There is.” Bloody tourists..

Terug boven klampte ik een dame van Information aan. Zij gaf me het advies de Express Train naar Paddington trainstation te nemen. Dat viel me mee. Daarmee zou ik in 15 minuten in Central London zijn. Alleen weer een treikaartje erbij. Asof deze dag qua reiskosten niet al duur genoeg was.. Ik moest lang op de trein wachten, maar eerlijk is eerlijk, 15 minuten later was ik in Paddington. Daar kon ik bus 23 naar Covent Garden nemen. De bus in het spitsuur in Central London. Anyone? Ik zwem nog liever in bikini het kanaal over.. Ik wandel graag, maar nu was ik echt te moe. Al remmend, optrekkend en remmend was ik drie kwartier later dan toch in Covent Garden. Eindelijk. Those f***ing tube strikes!