Why I shouldn’t have shamelessly used my press pass..

Mijn zaterdag press pass voor de Labour conventie

Eigenlijk had ik dit artikel ook “How my blog came back and bit me in the ***” kunnen noemen. Of “Karma’s a b****!” Want zo voelde het wel toen ik door de Britse politie (!) geconfronteerd werd met één van mijn blogartikelen. Ga nu niet gelijk denken dat ik het criminele pad ben ingeslagen, want zo erg is het nu ook weer niet. Maar ik kan wel zeggen dat ik bovenstaande pas met bloed, zweet en tranen heb verkregen.. Laat ik bij het begin beginnen.

Voor degenen die het niet weten, elke Britse politieke partij houdt elk jaar een conventie. Dit is altijd in september en ze duren ongeveer een week. Op deze conventies is van alles te doen en het zijn vooral politici en partijleden die er rond lopen. En media natuurlijk. Veel media. Het is alleen niet echt makkelijk om binnen te komen. Je moet je maanden van te voren al aanmelden, want je moet door allerlei veiligheidschecks.

Zo word je doorgelicht door de politie en MI6 om te kijken of je bijvoorbeeld geen terrorist bent.. Toen Arjen wist dat ik bij hem stage ging lopen was het jammer genoeg al te laat om mij aan te melden voor deze conventies. Echt jammer, want ik wilde dit erg graag eens meemaken. Vooral dus de bekendmaking van de nieuwe Labour leider. Teleurgesteld als ik was, ik had me erbij neergelegd. Tot we van een collega bij de Telegraaf vernamen dat je je ook alleen voor de zaterdag kon aanmelden!

Dolblij was ik natuurlijk! Arjen heeft toen gelijk naar een contact van hem bij Labour gebeld. Het bleek inderdaad waar, ik moest me alleen aanmelden. Na wat onduidelijkheden en wat welles-nietes (de één zei van wel, de ander van niet..) werd me verteld dat ik zaterdag gewoon moest komen en me met paspoort moest melden bij de Premiere Inn naast het conventiegebouw. Het liefst zo vroeg mogelijk, want het zou wel even kunnen duren. De reis naar Manchester was nou eenmaal lang, maar ik was er rond 14.00 uur.

Het begon met een rij. Een lange rij, waar ik me achter aan moest sluiten. Ik was al wat zenuwachtig. Ik was gewoon bang dat ik geen pas kreeg en het hele eind voor niks had afgelegd. Eenmaal aan de balie werd ik echter vriendelijk geholpen. Ja, het was absoluut mogelijk een dagpas te krijgen, werd me vriendelijk verteld. Er werd een formuliertje ingevuld, mijn paspoort werd bestudeerd en ik werd naar de wachtruimte gestuurd. Ik moest wachten tot ik door de policecheck was en gehaald werd voor een kort gesprekje. Daarna zou ik mijn pas krijgen.

Fair enough. Dit klonk prima, al was het spannend. Van de mensen die allemaal terugkwamen na twee minuten na hun ‘ondervraging’, begreep ik echter dat het niets voorstelde. Gerustgesteld zakte ik onderuit in de zachte en comfortabele zetel en wachtte netjes op mijn beurt. Het duurde wel lang. Pas een uur later werd mijn naam geroepen en moest ik meekomen. We gingen een kamer binnen waar drie mensen aan een tafel zaten achter allerlei computerschermen. Twee van de organisatie en een mevrouw van immigration. Allemaal waren ze vriendelijk en goedgehumeurd. Gerustgesteld nam ik plaats tegenover hen.

Stilte. Lange stilte. Een beetje ongemakkelijk schoof ik heen en weer op mijn stoel. Ik probeerde het gesprek op gang te brengen door een vraag te stellen. Hier werd vriendelijk antwoord op gegeven. Weer stilte. Eén van de mannen zat naar zijn scherm te staren. De anderen deden niks. Ik zag dat de frons van de man achter het scherm steeds dieper en dieper werd. Nog steeds stilte. Diepere frons. “This is weird..” zei hij. Je kan wel zeggen dat ik op zijn minst me nogal ongemakkelijk begon te voelen. Het bleef stil. Opeens sprong de man op en liep de kamer uit.

Ik voelde me daardoor nog ongemakkelijker worden. Het was weer stil. Ik kreeg moeite met slikken. Hoe lang zat ik hier al? De deur vloog open en de man kwam terug binnen met twee constables, rechercheurs, strak in het pak. Het eerste wat één van de twee zei was: “Could you all please leave the room? We would like to talk to the young lady.” Op dat moment leek het alsof er een vuur in me ontvlamde. Ik voelde de hitte letterlijk door me heen schieten. Ik sperde mijn ogen wijd open, het zweet brak me uit, mijn handen werden klam. “Wat heb ik gedaan?!”, is alles waar ik aan kon denken.

De deur viel dicht en ik bleef over met de twee agenten. Ze kwamen aan weerszijden van me zitten. Ik voelde een spanning over me heen komen die ik nog niet eerder gevoeld heb. Een soort mengeling van angst, opwinding en alertheid. Eén van de agenten had wat papieren vast en zei: “We found your blog..” Hij keek naar het papier. “The shameless use of my press pass..?” (Juist, dat artikel!) Hij keek naar mij. Op dat moment werd ik volgens mij vuurrood. “Dus daar gaat dit om?!”, was mijn eerste gedachte. Stamelend zei ik: “Oh no, of course. I mean.. the title.. you can’t read it of course. It’s in Dutch.” Waarop de agent antwoordde: “Oh no, we translated it.”

Weer het gevoel van vuur dat door mijn lijf raast. “Oh no, but.. you have to understand it’s, it’s meant to be funny. I exaggerated!” Ik weet niet wat het was, misschien hadden de agenten met me te doen, maar op dat moment verzachtten ze wat. “We understand, and we can see you’re a respectable young lady. We just want to make sure that you understand that the press pass we’re giving you today is not to be misused or you will be kicked out of the conference!” De agenten legden me uit wat ik wel en niet mocht doen en zeiden dat ik onder deze stricte voorwaarden mijn pas bij de balie kon gaan halen. Ik maakte duidelijk dat ik het volkomen begreep. “Can I go now?”

Ik mocht gaan. De agenten liepen met me mee de kamer uit en zeiden dat mijn pas over enkele minuten klaar zou liggen bij de balie. Ik knikte en glimlachte vriendelijk naar hen terwijl ik de deur van het toilet doorging. Ik voelde me raar. Mijn knieën knikten, het zweet stond in m’n nek. Ik keek mezelf aan in de spiegel. Weer die mengeling van emoties. Zodra ik in de spiegel de spanning op mijn gezicht zag schoot ik in de lach. “Wat een overdreven gezeur!”, riep ik uit. Ik bleef lachen, net zo lang tot de spanning weg was. “Ik heb in ieder geval weer iets om over te bloggen!”, dacht ik. Al hebben de constables wel gezegd dat ze dit niet terug willen zien op mijn blog..

Intussen was het al 15.55 uur en de officiële bekendmaking was al om 16.00 uur! Snel schoot ik iemand aan om te vragen of mijn pas al klaar was. De jonge man was heel vriendelijk en ging hem gelijk halen. Ja! Daar was hij dan! Mijn zuurverdiende pas. Ik pakte hem aan en rende snel naar buiten. Het was namelijk nog best een eindje lopen naar de Mediaroom. Daar aangekomen (na nog drie controles, gefouilleerd te zijn en mijn tas doorzocht te hebben) belde Arjen me net. Er zijn nog kaarten over voor in de zaal! Dit houdt dus in dat je een zitplek hebt in de zaal, in plaats van naar de hele gebeurtenis te moeten kijken vanaf een scherm in de perskamer.

Normaal delen ze deze kaarten niet uit. Absoluut niet! Sterker nog, als buitenlandse pers krijg je eigenlijk nooit zo’n kaart of je moet toevallig iemand kennen.. Hieraan was dus duidelijk te merken dat Labour op het moment niet in de regering zit, anders komt er veel meer pers af op deze conventie. Ik vond het natuurlijk niet erg, ik had geluk. Na wat te zeuren bij de organisatie gaven ze op het laatste moment toch een kaart aan me en ik rende de zaal in. Arjen had een plek voor me vrij gehouden en vanaf deze front row seat heb ik de hele bijeenkomst perfect kunnen volgen. En verdiend, al zeg ik het zelf!